Park Zdrojowy w Busku-Zdroju powstał w pierwszej połowie XIX wieku i towarzyszy uzdrowisku od początku jego istnienia. Założona przez Ignacego Hanusza najstarsza część parku została w późniejszym czasie rozbudowana i obecnie jej powierzchnia wynosi łącznie ponad 24 ha.
Pierwotnie zaprojektowana zieleń leżąca w bezpośrednim sąsiedztwie Sanatorium „Marconi” tworzy tzw. ogród angielski o różnorakim poszyciu, poprzecinany krętymi, chaotycznie przebiegającymi dróżkami, wśród których jedynym regularnym elementem jest tzw. Aleja Marzeń, prowadząca do bramy parkowej szeroką linią ogrodu francuskiego.
W zabytkowej części parku dominują drzewa liściaste (80%). Pozostałe grupy to odpowiednio: krzewy liściaste, drzewa iglaste oraz krzewy iglaste. Podobną strukturę drzewostanu posiada również nowa część parku, oddana do użytku w roku 2007. Najliczniej reprezentują ją różne gatunki lipy, jawora, kasztanowca, klonu, robinii, leszczyny, brzozy, głogu, olszy, jesionu, modrzewia czy dębu.
Środowisko parkowe zapewnia korzystne warunki wypoczynku i jak potwierdzają kuracjusze, pozytywnie wpływa na proces leczenia i rehabilitacji.
