Kaplica pod wezwaniem św. Anny w Busku-Zdroju to neogotycka budowla wzniesiona w 1888 roku. Usytuowana na najwyższym wzniesieniu Parku Zdrojowego, w pobliżu Sanatorium Marconi, stanowi ważny element architektoniczny i historyczny uzdrowiska.
Inicjatywa budowy kaplicy zrodziła się w latach 80. XIX wieku wśród kuracjuszy, którzy pragnęli mieć miejsce kultu w pobliżu sanatoriów. Władze rosyjskie, pod których zaborem znajdowało się wówczas Busko-Zdrój, zwlekały z wydaniem zgody na budowę katolickiej świątyni. Korzystając z nieobecności miejscowego urzędnika rosyjskiego, zdecydowano się na szybkie rozpoczęcie prac. Dzięki doskonałej organizacji, kaplicę wzniesiono w zaledwie trzy tygodnie, a po powrocie urzędnika została ona zaakceptowana jako fakt dokonany.
Kaplica jest jednonawowa, z prostokątnym prezbiterium. Dach pokryty blachą cynkową zdobią dwie mniejsze wieżyczki oraz jedna wyższa z sygnaturką. W ołtarzu głównym znajduje się obraz św. Anny, patronki kaplicy, a na płaskim stropie malowane są tajemnice różańcowe. Ołtarz i konfesjonał wykonał rzeźbiarz Łabęcki z Piotrkowic.
W 1907 roku dobudowano przedsionek i zakrystię, co zwiększyło funkcjonalność obiektu. W latach 1983–1993 kaplica pełniła funkcję kościoła parafialnego parafii św. Brata Alberta, po czym wróciła do roli kaplicy uzdrowiskowej.
Kaplica św. Anny jest nie tylko miejscem kultu religijnego, ale także świadectwem determinacji lokalnej społeczności i kuracjuszy w dążeniu do realizacji wspólnego celu. Jej szybka budowa w trudnych warunkach politycznych stanowi ciekawy epizod w historii Buska-Zdroju. Obecnie kaplica pozostaje ważnym punktem na mapie turystycznej miasta, przyciągając zarówno wiernych, jak i miłośników architektury sakralnej.
